در پي گسترش عمليات چريك‏هاي فلسطيني عليه عوامل رژيم صهيونيستي و هم‏چنين افزايش حضور نظامي نيروهاي سازمان آزادي‏بخش فلسطين در اردن، شاه‏حسين‏بن طلال اردني، پادشاه وقت اردن، موقعيت خود را در خطر ديد. در اين ميان از اوايل سپتامبر 1970م، درگيري‏هاي پراكنده‏اي ميان ارتش اردن و چريك‏هاي فلسطيني، به ويژه در اَمّان پايتخت اين كشور درگرفت و حتي سوءقصدي به جان شاه حسين انجام شد كه ناكام ماند. اين مسئله باعث تشكيل دولت نظامي در اردن گرديد كه در واقع، اعلان جنگ به سازمان آزادي‏بخش فلسطين قلمداد مي‏شد. لذا كميته مركزي اين سازمان، يك شوراي جنگي را تشكيل داد و همه نيروهاي مسلح فلسطينيِ داخل اردن را، منسجم نمود. در نهايت به دستور شاه حسين در بامداد هفدهم سپتامبر 1970م، ارتش اردن حمله گسترده و همه‏جانبه خود را به مراكز تجمع نيروهاي فلسطيني آغاز كرد و با سلاح‏هاي سبك و سنگين خود جنگ سختي را عليه فلسطينيان به راه انداخت. بر اثر اين جنگ، كشتار وسيعي صورت گرفت كه در طي آن بين دوازده تا پانزده هزار فلسطيني كشته و تعداد زياد ديگري نيز مجروح شدند. سرانجام پس از دوازده روز درگيري و سركوب، توافقنامه آتش‏بس ميان سازمان آزادي‏بخش فلسطين به رهبري ياسرعرفات و شاه‏حسين امضا شد. در اواخر همان‏سال، بار ديگر ميان ارتش اردن و چريك‏هاي فلسطيني درگيري‏هايي رخ داد تا اين‏كه شاه اردن به طور كامل مانع از حمله اين چريك‏ها به نظاميان رژيم صهيونيستي از طريق خاك اردن شد. شاه حسين از آن پس، صدها هزار پناهنده فلسطيني را از اردن اخراج نمود و دست دوستي به سوي رژيم صهيونيستي دراز كرد.